رمان همخونه > فصل 5 رمان همخونه فصل 5 بعد از رفتن نرگس و فرناز،يلدا دستي به خانه كشيد و شام درست كرد. بار ها و بار ها رفتار ظهر شهاب راز نظرش گذشته بودو تمام تنش راخيس عرق كرده بود. آن شب شهاب زود تر از هميشه به خانه آمد. خسته و متفكر بود . يكراست به سراغ يلدا رفت و از او خواست ساعتي رابه گفت و گو بنشيند. گويي تمام روزش به سختي طي شده بود. شهاب از يلدا پرسيد:"دوستات كي رفتن؟" -نزديك ساعت شش -فردا به پروانه خانوم زنگ بزن و بگو بياد كمك كنه باهم لوازم اتاقت رو به اتاق من منتقل كنيد! -يلدا كه هنوز سر در نياورده بود،گفت:«چي؟!... براي چي؟!» -اتاق هامون رو عوض ميكنيم. -آخه چرا؟ من تازه از اتاقم خوشم اومده. -شهاب نگاه معني داري به او انداخت و گفت:«جدي؟!» يلدا كه تمسخر را در نگاه شهاب پر رنگ ديد،رنجيد و سر به زير انداخت و با شرمندگي گفت:«آخه،تازه اونجارو اون توري كه دوست داشتم درست كردم. بهش عادت كردم. اتاق شما پنجره اش كوچيكه نورش كافي نيست.» شهاب لبخند تمسخر آميزي زد و گفت:«دقيقا براي همين مورد اتاق هامونو عوض ميكنيم!» يلدا كه حالا منظور شهاب را به خوبي درك كرده بود، گفت:«خب،ميتونيم به جاي عوض كردن اتاق ها از پرده زخيم استفاده كنيم. هر چند كه جلوي نور رو ميگيره!» -فردا به پروانه خانم زنگ بزن! -آخه چرا؟! -ديگه دوست ندارم در اين مورد صحبت كنم. نگاهش مثل هميشه جدي بود. خدايا در اين نگاه لعنتي چه بود كه تا مغز اسنخوان يلدا را ميسوزاندونا خواسته مطيعش ميكرد؟! يلدا بي آنكه حرفي بزند ،نگاهش را پايين دوخت. شهاب ادامه داد:«خب،نگفتي اسمت رو از كجا بلد بود؟!» يلدا دوباره غافلگير شد. شهاب مثل يك بازپرس جنايي عمل ميكردو از اين شاخه به آن شاخه مي پريد و او را گيج ميكرد،اما يلدا نمي خواست دو باره گيج بازي در بياورد و بپرسد كي؟، گفت :«نمي دونم . شايد از بچه هاي دانشگاه شنيده . شايد هم از كامبيز شنيده!» - هر چي بوده، ميخوام ديگه فراموشش كني. - چيز خاص و مهمي نبوده كه توي ذهنم بسپرم! از اين موارد براي همه پيش مي آيد. شهاب پوز خندي زد و گفت :« اگه... اگه صبح با اون صراحت پيش همه گفتم كه فعلا چه نسبتي با من داري، فقط به خاطر اين بود كه حال وحوصله ي مراسم خواستگاري بعدي را نداشتم. طبيعيه كه اگه مي گفتم خواهر مني بايد از فردا مي موندم توي خونه و از هر كس و ناكسي پذيرايي ميكردم!» يلدا باز هم رنجيد. ميدانست كه اين طور خواهد شد. هميشه همين طور بود. شهاب رفتاري ميكرد كه او اميد وار ميشد و بعد حرفي ميزد كه اميدش را تبديل به ياس ميكرد. يلدا گويي آنجا نبود، در دل با خود حرف ميزد:«منتظر بودم،لعنتي خودخواه!ميدونستم بالا خره يه جوري حرفت رو خرابش مي كني!» شهاب ادامه داد:«كفتم برات توضيح بدم كه يه وقت پيش خودت فكر هايي نكني!» يلدا عصبي شد و با خود گفت:« پسره ي از خود راضي، چه قدر به خودش مطمئنه!» طاقت نياورد و گفت:«مثلا چه فكري بكنم؟!» شهاب سرش را بالا گرفت و نگاهش را به او سپردو گفت:«خودت بهتر ميدوني.» يلدا تحمل نگاه ممتد او را نداشت و نتوانست پاسخ دندان شكني به او بدهدو رنجيده خاطر اتاق را ترك كرد.فرداي آن روز نه تنها به پروانه خانم زنگ نزد بلكه پنجره را هم باز گذاشت. گويي تنها راه حرص دادن شهاب را پيدا كرده بود . از پژمان هم پشت در خبري نبود.(حتما فرشته خانم از فرصت استفاده كرده و دختر دم بختي را به او معرفي كرده)از اين فكر خنده اش گرفت و به ياد صورت خوني پژمان افتاد و دوباره ناراحت شد .آماده رفتن به دانشگاه بود ناهارش را خورده، وسايلش را مرتب كرده بود و توي خيابون بود كه اتومبيل شهاب را ديد كه به خانه مي آمد. با اين كه دلش به سختي در تب و تاب بود، اما خشمي كه به واسطه ي رفتار شهاب در او شعله ور شده بود رانيز نمي توانست ناديده بگيرد و بدون آنكه به سر نشين اتومبيل دقت كند، كيفش را روي دوش خود جابه جا كرد و به راه خود ادامه داد، اتومبيل متوقف شد و شهاب بيرون آمد. ريش وسبيلش تقريبا بلند تر از هميشه بود وبه نظر يلدا فوق العاده بود. شهاب پرسيد:« مگه امروز كلاس داري؟» يلدا بدون آن كه سلام بدهدجواب داد:« آره» -عليك سلام! من سلامي نشنيدم كه بخوام جواب بدم! -سلام.(لبخند زد) -يلدا هم بالبخند گفت:« سلام» و در دل گفت:«از بس نمي خنده وقتي مي خنده چه قدر خوشگل ميشه» شهاب دوباره جدي شد و پرسيد:«پروانه خانم اومد؟!» -نه... -چرا؟ -براي اين كه نميدونست بايد بياد! -زنگ نزدي؟! -اين طور به نظر ميرسه! - باشه خودم لوازمتو ميبرم اون اتاق!اگه چيزي به هم ريخت ديگه به من مربوط نيست. كار خودت رو زياد كردي! يلدا فقط نگاه كرد. نگاهي كه مي دانست به هر جنس مذكري بيندازد بي تابش مي كند، اما در مورد شهاب مطمئن نبود! - خداحافظ. -خداحافظ. یلدا دقتی آن شب به خانه رسید ناگهان به یاد حرف شهاب که گفته بود خودش لوازم اتاق هایشان را جا به جا خواهد کرد،افتاد. قدم ها را تند تر کرد و در اتاق شهاب را باز کرد.اتاقش همان طور بود که بود. با تعجب به سوی اتاق خودش رفت و در را باز کرد تا چند لحظهتنها به تماشا ایستاد.پرده ی زیبا و ضخیمی پنجره را زینت میداد و لوستر بزرگ و قشنگی نور کافی به اتاق بخشیده بود.کنار تخت خوابش بسته ی بزرگی قرار داشت،آن را باز کرد و ازدیدن آن همه لوازم بهداشتی و آرایشی که مخصوص خانم ها بود متعجب تر و شادمان تر شد.به نظر او شهاب فوق العاده وهمان مرد رویاییش بود که یلدا سالها در ذهن دوستش می داشت.چه قدر با فکر،چه قدر با مسئولیت و چه قدر فهمیده. خدایا چه قدر خوب بود.دوباره بسته ها را نگاه کرد ،لبخند قشنگی زد و آن ها را زیر تخت خواب پنهان کرد.در دل به او افتخارمی کرد.حالا می فهمید که او یک پسر لج باز که خوشی زیر دلش زده ، نیست! بلکه یک مرد به تمام معنی است.مردی که یلدا آرزوی تصاحب قلبش را داشت. از این که اتاقش بوی شهاب را گرفته بود،لذت می برد. نفس های عمیق کشید و روی تخت خواب ولو شد.ناگهان به یاد چیزی افتاد.عکس های روز عقدشان همگی لای دفترچه ی خاطراتش بودند،اما دفترچه سر جایش نبود. دلش به شدت میتپید.کتابخانه را جستجو کرد،اما آنجا نبود. یک نگاه کلی به اتاقش انداخت و دفترچه ی خاطراتش را کنار بالش روی تخت خواب دید! پس شهاب آنجا بوده،روی تخت خواب او،تنش داغ شد.لبخند از روی لب هایش نمی رفت! دفترچه را برداشت.آخرین چیزی که یادداشت کرده بودیک شعر بود. شعر یک ترانه ی عامیانه ی قدیمی که حالا خیلی دوسش داشت: شب ها که تو میای خونه خونه قشنگه، (( همخونه )) گاهی شب ها که دیر میای از این و اون دلگیر میای من می میرم و زنده می شم تا تو برسی به خونه شب ها که تو میای خونه خونه قشنگه ، (( همخونه)) "یلدا " یلدا که گویی به ناگاه قلبش از جا کنده شده، سراسیمه به سویش دوید و فریاد زد:« شهاب، چی شده!؟ چته!؟شهاب تو رو خدا یه چیزی بگو، شهاب جونم تو رو خدا.....» شهاب که اصلا قصد ترساندن یلدا را نداشت،به سختی چشم ها را باز کرد.لب هایش خشکیده بود و بی رمق گفت:« چیزی نیست نترس! فقط سرم خیلی گیج می ره. داره حالم به هم می خوره کمکم کن برم دستشویی.» یلدا دست او را گرفت و به سختی بلندش کرد. تمام بدن یلدا می لرزید.شهاب سعی می کرد روی پا بایستد، اما نتوانست. سرش به شدت گیج می رفت. سنگینی اش روی شانه های لاغر و کوچک یلدا افتاده بود. یلدا کشان کشان او را به دستشویی رساند. تهوع شدید رنگ از روی شهاب برده بود.بی جان و بی رمق به کمک یلدا روی تخت خواب افتاد. یلدا که به شدت ترسیده بود و اشک می ریخت به سوی تلفن دوید و شماره ی کامبیز را گرفت و گفت:« الو. اقا کامبیز!؟ منم یلدا.» کامبیز با اندکی تاخیر جواب داد:«سلام،یلدا خانم، خوبید؟» یلدا با صدای نگرانش گفت:« اقا کامبیز،شهاب حالش خوب نیست . میشه زود تر بیاید این جا ببریمش دکتر؟» کامبیز هراسان پرسید:« چی شده.» - سرش گیج میره و مدام استفراغ می کنه . تو رو خدا زود بیا .دیگه جونی براش نمونده. - نترسید الان میام. یلدا گوشی رو گذاشت و به سمت شهاب دوید.تب کرده بود و تند تند نفس می کشید. قطرات عرق روی صورت و پیشانی اش نشسته بود. یلدا دستمان کاغذی را برداشت و پیشانی او را خشک کرد.چشم های شهاب باز شدند و بی حال و بی رمق نگاهی به یلدا انداخت. یلدا گفت:« الان کامبیز میاد میریم دکتر.» دو باره چشمان شهاب بسته شدند. چند لحظه بعد صدای زنگ بلد شد و کامبیز امد. دوتایی کمک کردند تا شهاب از پله ها پایین بیاید و سوار اتومبیل کامبیز شود. به نزدیک ترین کلینیک رفتند. تا نیمه های شب شهاب بستری شد. به خاطر مسمومیت شدید معده اش را شست و شو دادند.بعد هم سِرُم وصل کردند.بالاخره نیمه شب بود که به خانه بر گشتند کامبیز انها را رساند و خودش رفت. شهاب حال بهتری داشت ، اما همچنان گیج و بی رمق و خستهمی نمود. یلدا او را به اتاقش برد و کمک کرد تا لباس راحتی بپوشد و بعد روی تختش خواباند.یلدا خسته ولی ارام بود ارامش عمیقی که برایش لذت بخش بود. خدا را شکر می کرد که شهاب بهتر است. چراغ اتاق را خاموش کرد ،اما خودش همان جا ماند. خوابش نمی امد. همان جا روی صندلی کنار شهاب نشست و به او زل زد. شاید این تنها تصویری بود که یلدا از تماشایش هیچ وقت سیر نمی شد. دلش می خواست تا ابد همان جا بماند و بدون پلک زدن به تماشای تنها عشق زندگی اش بنشیند و از دیدن ان لذت ببرد. به مو های سیاهش که روی بالش ریخته بود نگاه کرد.دلش می خواست دستی به انها بکشد و نوازششان کند. به چشم های قشنگش که بسته بود. به ریش و سبیل قشنگی که گذاشته بود و به نظر یلدا چقدر او را جذاب تر جلوه می داد. خلاصه این که فرصت خوبی بود تا یلدا راحت و بی دغدغه به بهانه ی مواظبت از او بنشیند و تماشایش کند. از به یاد اوردن لحظه ای که شهاب دم در به زمین افتاد دلش فشرد. شاید عادت داشت شهاب را همیشه مغرور و متکی به خود ببیند و از دیدن ناتوانی او احساس بدی می کرد. صدای اذان می امد، از جای برخاست ، وضو گرفت و سجاده اش را به اتاق شهاب اورد.انگار ان شب اصلا نمی خواست لحظه ای را بدون شهاب بگذراند. می ترسید برای او اتفاقی بیافتد. وضو که گرفت بدنش از شدت خستگی، سرما و ضعف شروع به لرزیدن کرد. او با تمام اینها احساس خوبی داشت.در حال نماز خواندن بود که شهاب بیدار شد و سر بلند کرد و نگاهی متعجب به یلدا انداخت ، دوباره سرش را روی بالش گذاشت و چشم هایش را بست یلدا نمازش را به اتمام رساند و به سمت شهاب رفت،آهسته صدایش کرد،شها؟!چشم های شهاب باز شدند و او را نگریستند.نگاهی که سرشار از اعمتاد و حق شناسی بود. یلدا پرسید: (( خوبی؟!)) شهاب لبخند کم رنگی زد و اشاره کرد که ،خوبم. یلداگفت : (( من اینجام ، اگه کاری داشتی و چیزی خواستی بگو!)) شهاب بدون کلامی خوابید.یلدا هم بعد از این که سیر نگاهش کرد چشم هایش را بست و خوابید. فصل17 آن روزشهاب به خاطر شب بدی که گذرانده بود در خانه ماند تا استراحت کند.کامبیز نیز تماس گرفت و به یلدا تأکید کرد مانع آمدن شهاب به شرکت گردد و قرار شد برای بعد از ظهر هم سری به شهاب بزند یلدا به محض بیدار شدن از خواب مشغول رسیدگی به اوضاع خانه شد ، سوپ خوشمزه ای درست کرد،دوش گرفت و لباس زیبایی پوشید و روسری قشنگی به سر کرد و آرایش دلپذیری به صورتش داد هوا به شدت سرد و ابری بود ، اما فضای خانه گرم ، مطبوع و طرب انگشز می نمود.بوی خوش سوپ گرم فضای خانه را پر کرده بود و اشتهای شهاب را بدجوری تحریک می کرد.یلدا در آستانه ی اتاق شهاب ظاهر شد و با دیدن چشم های باز و سرحال او ، لبخند زد و به شهاب سلام کرد. شهاب نگاه عمیقی به او انداخت ( چیزی در دل یلدا فرو ریخت ) و جواب داد : (( سلام. )) _ چه طوری؟!بهتر شدی؟! شهاب با لبخند گفت : (( بهترم ، مرسی.)) _ اشتها داری برات کمی سوپ بیارم؟! )) _ با این بویی که راه انداختی مگه می شه اشتها نداشته باشم؟! یلدا خوشحال شد و لبخند زنان به آشپزخانه رفت و با یک سینی که شامل ظرف سوپ بود ، بازگشت و گفت : (( پس بلند شو و کمی بخور.کم کم بخوری بهتره و بهتره بعد از سوپ یک دوش بگیری تا سرحال شی. راستی ، کامبیز هم گفت که میاد دیدنت! )) شهاب سینی را گرفت و تشکر کرد.سوپ گرم و خوشمزه واقعا به دهنش مزه کرد و خستگی را از تنش گرفت و بعد از این که دوش گرفت دوباره شهاب همیشگی شد. یلدا در اتاقش مشغول مطالعه برای تحقیق بود که صدای در راشنید،شهاب بود. با خوشحالی نگاهش می کرد و در دل خدا را شکر می گفت که محبوبش دوباره سر حال شده است. شهاب پرسید : (( مگه کلاس نداشتی؟! )) _ چرا.. _ پس چرا نرفتی؟! یلدا که تا حدودی با خصوصیات او آشنا شده بود و می دانست که شخاب از منت گذاشتن اصلا خوشش نمی آد،برای همین گفت : (( حوصله نداشتم!)) _ حوصله نداشتی یا خسته تر آز آن بودی که کلاس را تحمل کنی؟!یا شاید هم ترسیدی من دوباره حالم بد بشه؟! یلدا لبخندی زد و نگاهش را پایین دوخت.شهاب با لحنی دل انگیز و مهربان گفت : (( درسته! نمی تونی چیزی را از من پنهون کنی.چشات همه چیز رو میگن.)) چند لحظه هر دو ساکت شدند.شهاب پیش آمد و در حالی که روی تخت یلدا می نشست، گفت : (( داری چی کار می کنی؟! )) _ا....تحقیقم رو کامل می کردم! _زیاد مزاحمت نمی شم! _نه،نه،اصلا مزاحم نیستی.بعدا هم می تونم بنویسم. _ می شه ببینم؟! یلدا دست برد و چند تا از اوراق پاکنویس شده را برداشت و به شهاب داد. _ خط خودته؟! _نه،خط یکی از هم کلاسی هاست! _ آره اتفاقا تعجب کردم ،خط خودت نیست! یلدا یکی از ورق هایی را که را که خودش می نوشت ، برداشت و به شهاب نشان داد و گفت: (( این خط خودمه!)) شهاب گفت : (( خط قشنگی داری! )) ( یلدا خندید ) و شهاب ادامه داد :" چرا خودت پاکنویس نمی کنی؟! " _ آخه تحقیق ما گروهیه ! سه نفریم و نفر سوم در واقع بی کاره ! ما هم پاک نویس کردن را به او دادیم.البته فکر می کنم اون هم پول داده به یک خطاط تا بنویسه! شهاب ابروها را بالا انداخت و گفت : (( معلومه می خواد وظیفه اش رو به نحو احسن انجام بده ! )) یلدا که میدید شهاب روی این موضوع کلید کرده فهمید که حتما منظوری دارد. شاید همان روز که دم در دانشگاه سهیل را دیده متوجه نفر سوم گروهشان شده و این همه سوال برای رسیدن به هدف اصلی یعنی سهیل است؟ این حس که فکر می کرد شاید برای شهاب مهم باشد که کسی به او توجه دارد یا نه،برایش جالب بود و دلش می خواست بفهمد آیا واقعا شهاب بی تفاوت است با خیر؟ بالاخره شهاب طاقت نیاورد و لفافه حرف زدن را کنار گذاشت و گفت : (( ببینم ! این کار همون پسره نیست که توی دانشگاه دنبالت می اومد؟...همون که سیریش شده بود!)) یلدا خودش را به آن راه زد و گفت : (( کی؟! )) _ بور و قد بلند بود. _ آهان ، آره آره ... سهیل رو میگی؟...درسته کار خودشه! _واسه چی با حاج رضا رابطه داشته؟! _ با حاج رضا؟! _ آره اون دوستت فرناز ... چی می گفت؟! که هر ذقیقه میاد خونه ی حاج رضا! -نه،...(يلدا نميدانست چه بگويد. خجالت مي كشيد،مي ترسيد كه با گفتن حقيقت،همان چند كلمه صحبت كردن با شهاب را از دست بدهد. از طرفي دلش نمي خواست شهاب با زرنگي به مكنونات قلبي او پي ببرد. ساكت شده و فكر مي كرد. نگاه بي قرارش را به شهاب دوخت و هرچه در ذهن داشت به فراموشي سپرده شد.) شهاب پرسيد:« دوستت داره؟» سوالش بي رحمانه بود،هيچ حسي در آن نبود!نه حسادت و نه...يلدا باز هم غافلگير شد،اما خود را نباخت و به خود گفت:«حالا كه او بي تفاوت است من هم بايد مثل خودش رفتار كنم!» بي تفاوتي جاي بي قراري را در نگاهش كرفت و با نگاهي كه رنجش آن ملموس بود، گفت:«اين طور ادعا مي كنه!» شهاب كه جدي تر شده بود گفت:«پس برلي همين با حاج رضا هم صحبت كرده!خب! حاج رضا چي كار كرده؟!» يلدا كه از لحن شهاب چيزي دستگيرش نميشد، پرسيد:«يعني چي؟!» -يعني اين كه چه قولي به پسره داده؟ -هيچ قولي، حاج رضا هيچ قولي به اون نداده. اون همه چيز را به خودم واگذار كرده! شهاب پوزخندي زد و در فكر فرو رفت و بعد از ثانيه اي صاف در چشم يلدا چشم دوخت و گفت:«تو چي، دوستش داري؟!» يلدا كه دلش مي خواست به راز دل شهاب پي ببرد با زيركي گفت:«مگه فرقي مي كنه؟!» شهاب جا خورده پرسيد:«براي كي؟» -براي تو! -يلدا خودش هم نمي دانست با چه جراتي اين سوال را پرسيده و پيش خودش ميگفت:«آيا باز هم خودم را تحقير كردم؟!» شهاب جواب داد:«چرا بايد براي من فرقي بكنه؟!» -همين طوري پرسيدم! -آخه منم همين طوري پرسيدم! يلدا رنجيده خاطر ساكت شد كم مانده بود به گريه بيفتد. تاب و تحمل را از كف داده بود و فكر مي كرد تا كي اين بازي لعنتي ادامه خواهد داشت؟ گويي اصلا آنجا نبود. قلبش مثل يك نوزاد تند تند ميزد و داغ شده بود. دلش ميخواست بلند بلند گريه كند. صداي شهاب را شنيد كه گفت:« كجايي؟! پرسيدم جواب من رو ندادي،بالاخره!»(و لبخند زد) اشك در چشم هاي يلدا حلقه زده بود. شهاب گفت:« چيه ناراحتت كردم؟!» و با زيركي ادامه داد:« يعني اينقدر دوستش داري... كه به خاطرش...» اشك از چشم هاي يلدا سرازير شد و بدون آنكه جلوي ريزش آنها را بگيرد به شهاب خيره شد و در دل گفت:«شهاب تو چقدر بد جنسي. مي خواي از من حرف بكشي و بعد ازارم بدي.آره،حالا ببين كه ديگه نتونستم جلوي اين اشكاي لعنتي رو بگيرم، اما كور خوندي، هيچ وقت بهت نميگم كه دوستت دارم... هيچ وقت...» شهاب از جا برخاست و كنار يلدا نشست و دستمال كاغذي را جلوي يلدا گرفت:« خيلي خوب،...خيلي خوب!ديگه چيزي در موردش نميگم،حالا اشكاتو پاك كن!» وبا لحني كه آتش به جان يلدا ميزد،گفت:« حيف اين چشما نيست كه بي خودي اشك بريزن.» يلدا به وضوح مي لرزيد.دلش مي خواست خودش را در آغوش شهاب بيندازدو همه چيز را بگويد. چقدر سخت بود چقدر سخت بود كنار معشوق باشد و دور از او! شهاب دستمالي بيرون كشيد و به دست يلدا داد و بعد ناگهان انگار به ياد چيزي افتاده باشد موضوع را عوض كرد و گفت:«اهان، راستي يادم رفت، يك چيزي توي اتاق من جا گذاشتي!» سپس دست در جيبش كرد و يك سنجاق سر طلايي رنگ را بيرون آورد و گفت:«اين رو وقتي خواب بودي روي تختم پيدا كردم!» يلدا به قدري خجالت كشيد كه دلش مي خواست زمين دهان باز مي كرد و او را مي بلعيد. چون روز ها كه شهاب نبود اغلب به اتاقش مي رفت و گاهي هم روي تختش دراز مي كشيد. شايد همان وقت سنجاق سرش آنجا افتاده بود. يلدا سعي كرد بي تفاوت باشد،سنجاق سر را گرفت و گفت:« مرسي» شهاب پرسيد:« حالا ميگي چرا گريه كردي؟!» يلدا كه حالش بهتر شده بود، دلش مي خواست بي تفاوتي شهاب را تلافي كند،گفت:« نمي دونم گاهي اين طوري ميشم. يك دفعه انگار كه از همه چيز و همه ي اتفاق هايي كه در آينده ميخواد بيفته، ميترسم و طاقت ندارم كه حتي بهشون فكر كنم!» شهاب مصرانه پرسيد:«دوستش داري؟!» يلدا نگاهش كرد و در دل گفت:«يعني تو اينقدر احمقي؟!من دارم جلوت بال بال ميزنم ،اون وقت حرف از دوست داشتن يكي ديگه رو ميزني؟!» شهاب دوباره پرسيد:«آره؟!» -نمي دونم شهاب جدي شد و گفت:«يا دوستش داري يا نداري؟!» -اون پسرخوبيه اما من عاشقش نيستم! شهاب نفس عميقي كشيد و گفت:«پس چرا... چرا با حاج رضا رفت و آمد ميكنه؟!» -اون هيچ رفت و آمدي با حاج رضا نداره و فقط دو بار براي خواستگاري اومده، همين! -خب،چي بهش جواب دادي؟! -هيچ جوابي ندادم. چون فعلا قصدم ازدواج نيست! يلدا ناگهان به موقعيت فعلي اش پي برد و خنده اش گرفت و در ميان اشك ها لبخند زد و گفت:«فقط فعلا ازدواج قراردادي كرده ام!» شهاب لبخند زد و گفت:«ولي اين ازدواج نيست ما...» يلدا پيش دستي كرد و با حالت خاصي گفت:«آره ميدونم،ما فقط همخونه ايم!» باز قطره اي اشك روي صورت يلدا را گرفت و شهاب دست برد و اشكهاي يلدا را پاك كرد و گفت:« و من دلم نمي خواد همخونه ام گريه كنه!» يلدا از تماس دست شهاب روي گونه اش بر خود لرزيد.واقعا ديگر جايي برايش نمانده بود. با خود گفت :«خدايا غش نكنم!» شهاب گفت :«آهان نكنه به خاطر اين ناراحتي كه ديشب تا صبح بيدار بودي؟!»(وخنديد) يلداهم خنديد و گفت:«نميدونم شايد!» شهاب كه حالا نگاهش رنگ قدرداني گرفته بود،گفت:« ديشب خيلي اذيت شدي،ازت ممنونم.»يلدا باشرم لبخندي زد و گفت:«كاري نكردم.» -ديشب وقتي برگشتيم چرا نخوابيدي؟... هر وقت سر بلند ميكردم، ميديدم نشستي!راستش،اصلا حال حرف زدن نداشتم والا نمي گذاشتم اونطوري بي خواب بشي! -نه، ديگه خوابم نمي برد. گفتم شايد چيزي لازم داشته باشي،همون جا موندم. -خب، البته...هر كس ببينه يه نفر رو داره كه براش نگرانه، بدش كه نمياد! منم وقتي ديدم تو اونجايي راحت تر خوابم برد. يلدا با خود گفت:« چه عجب، لااقل به اين اعتراف كرد كه ديشب از كار هاي من راضي بوده است!» شهاب گفت:« راستي،اون موقع كه نماز مي خوندي، اذان صبح را گفته بود يانه؟!» Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 -آره، تازه اذان داده بود. شهاب نگاهي به او كرد و گفت:«يلدا!از كي نماز ميخوني؟!» يلدا فكري كرد و گفت:«نمي دونم ،از خيلي وقت پيش.» -پس تاثير زندگي تو با حاج رضا نبوده! -خب،زندگي با حاج رضا خيلي چيز هارو به من ياد داد،اما من از خيلي قبل تر نماز مي خوندم. -ميشه بپرسم چرا؟! -چرا نماز مي خونم؟! -اره -خب... شهاب نگذاشت او حرفي بزندو گفت:« البته نميخوام بگي چون مسلمونمو از اين حرف ها!ميخوام دليل شخصي ات رو بدونم!» -من براي اين نماز ميخونم... كه خودمو تنها حس نكنم و فقط موقع نماز خوندن و دعا كردن كه احساس آرامش واقعي رو مي فهمم. البته هر نماز خوندني هم اين طور نيست!منظورم اينه كه گاهي هم فقط مثل يك وظيفه انجام ميدم،اما ،خوب بيشتر وقت ها برام لذت بخشه و حس ميكنم به خدا نزديكم. در ضمن من به اين كه ميگن نماز آدم رو از گناه دور مي كنه خيلي اعتقاد دارم. شهاب به صورت يلدا كه حالا خيلي روحاني و زيبا تر به نظر ميرسيد نگاه كرد و گفت:«پس خدا چي؟!» -به نظر من خدا به نماز خوندن ما نياز نداره. ما بيشتر بهش نياز داريم. در واقع من فكر ميكنم نماز راهيه كه خدا براي نزديك شدن به بنده هاش گذاشته، البته شايد خيلي پيچيده تر از اينها باشه،(و لبخندي زد و ادامه داد) اما من رابطه ي خدا و انسان رو خيلي ساده تر و باز تر ميبينم. شايد كافي نباشه،اما من بهش معتقدم و اين قانعم ميكنه. -... تو دختر جالبي هستي!مثل تو... خيلي كم پيدا ميشه، با اين تفكرات!دوستات هم مثل خودت هستند؟! -نرگس توي يك خانواده ي كاملا مذهبي زندگي ميكنه. اون حتي پيش پدرش هم روسري سر ميكنه، اما خوانواده ي فرناز نه، كاملا متفاوتند. فرناز تا سه سال گذشته اصلا نماز بلد نبود،البته الان هم گاه گداري ميخونه. - پس چه طوري با هم جوريد؟! - نمي دونم . شايد براي اينكه قلبامون يكيه. درسته كه هر كدوم از ما زندگي و تربيت هاي خاص خودمون رو داشتيم ، اما در واقع ته دلمون به يك چيز خيلي اعتقاد داريم كه خيلي شبيه همند! - پس بايد گروه جالبي باشيد، البته تا حدي با گروهتون آشنا هستم!فرناز همونه كه يه برادر داره؟ يلدا با خود گفت:«حالا نوبت ساسانه!اگه تو برات فرق نمي كنه، چرا اينقدر توي كاراي من فضولي مي كن؟!» شهاب دو باره پرسيد:«آره؟!» -بله... -اسم برادرش چي بود؟! -ساسان. - چند سالشه؟! - فكر كنم 26 يا 27 سال. - درس مي خونه؟ - درسش تموم شده ، گرافيك خونده! شهاب پوزخندي زد وگفت:« زياد مي بينمش!مي خواستم بيشتر در موردش بدونم!» يلدا با تعجب گفت:«زياد ميبينيش؟!» -آره، يه چند باري... كاملا تصادفي!از دكه ي روبروي شركت روزنامه ميخره، همديگه رو ديديم! يلدا كه از اين موضوع بي اطلاع بود با خود فكر كرد:« پس ساسان ميخواد بدونه شهاب چي كاره است!يعني اين قدر براش مهمه؟!» شهاب ادامه داد:« ديگه زياد خونه فرناز اينا نرو!» ارتباط حرفهاي قبل و اين جمله زياد مشكل نبود،اما يلدا باز نمي دانست چرا؟اگر براي شهاب همه چيز بي تفاوت است، پس چرا؟!.... يلدا پرسيد:« چرا؟» شهاب در حالي كه از جايش بر مي خاست و به سوي در مي رفت، :«از من نپرس... از چشمهات بپرس!» يلدا منظورش را متوجه نشده بود. شهاب لحظه ي آخر نگاهش كرد و گفت:«اگه با من بود ، میگفتم هر جا ميري يك عينك دودي بزني!» ته دل يلدا كيلو كيلو قند آب مي شد و لبخند از روي لبهايش نمي رفت. ساعتي بعد با به صدا در آمدن زنگ يلدا از جا بلند شد و پرده را كنار زد. كامبيز بود. در باز شد و كامبيز وارد خانه شد. يلدا با عجله بيرون آمد تا به كامبيز كه اخيرا به خاطر او زياد به دردسر افتاده بود، خوش آمد بگويد. فصل17،قسمت2 کامبیز وارد شد. مثل همیشه خندان و خوش رو بود و به محض دیدن شهاب شوخی را آغاز کرد و گفت به ...سلام پهلوون !وقتی که میگم غذای بیرون نخور تو حالا عیال وار شده ای لج میکنی. هر دو دست راستشان را بالا بردند و همانطور که خندان به هم نزدیک میشدند به هم کوبیدند. گویی برای اثبات دوستی و رفاقت عمیقی که میانشان بود نیاز به کوبیدن یک مهر داشتندو خنده کنان دست در گردن هم آویختند و به اتاق شهاب رفتند . به نظر یلدا شهاب موقع خندیدن زیباتر به نظر میرسید. دندانهای ریز و یک دستش که نمایان میشد زیبایی چهره اش را دو چندان میکرد. یلدا سری به آشپزخانه زد تا وسایل پذیرایی از کامبیز را مهیا کند. صدای کامبیز را میشنید که گفت پسر اینجا چقدر عوض شده. وقتی یلدا با سینی چای و میوه وارد اتاق آنها شد کامبیز گفت :یلدا خانم حالتون خوبه؟ دیشب که خیلی دیدنی بودید. من نمیدونستم مواظب شهاب باشم یا شما؟ رنگتون مثل گچ سفید شده بود. و سپس رو به شهاب گفت: شهاب چیکار کردی ؟!این یلدا خانم روز به روز لاغرتر و ضعیفتر میشه. چرا بهش نمیرسی؟! شهاب چشم غره ای به کامبیز رفت و سینی چای را از یلدا گرفت. کامبیز ادامه داد: ولی یلدا خانم بهتون تبریک میگم. واقعا این خونه زمین تا آسمون فرق کرده. یلدا تشکر کرد و چون مطمئن بود شهاب از بودن او در اتاق معذب است از آنجا خارج شد. خیلی دلش میخواست حرفهای آن دو را بشنود. فکر میکرد بالاخره کامبیز دوست صمیمی شهاب است. پس شاید شهاب حرف دلش را به او بزند. برای همین به اتاقش رفت و در را باز گذاشت و در سکوت کامل نشست و گوش سپرد. هر چه بیشتر سعی میکرد کمتر میشنید. آنها تقریبا پچ پچ میکردند. یلدا از دزدیده گوش کردن منصرف شد و روی تخت نشست و به فکر فرو رفت. در یک لحظه ذهنش همه جا چرخید و بطور نامفهومی احساس نگرانی کرد... زنگ در نواخته شد و صدای شهاب را شنید که میگفت بفرمایید ... آقای تیموری بفرمایید بالا. یلدا از پنجره بیرون را تماشا کرد . اتومبیل مدل بالایی دم در بود و دختری در حال پیاده شدن از اتومبیل نگاهی به پنجره انداخت. یلدا خود را کنار کشید و نگران با خود گفت خدایا این دیگه کیه؟ صدای سلام و احوالپرسی می آمد . معلوم بود کامبیز را هم بخوبی میشناسند. کامبیز گفت :سلام آقای تیموری . احوال شما؟ و صدای جا افتاده ی مردی که گفت :به! سلام آقا کامبیز، خبری از ما نمیگیرید. کامبیز گفت :اختیار دارید... شما خوبید میترا خانم...؟ بقیه اش را یلدا نمیشنید. قلبش از شنیدن نام میترا چنان فشره شد که یک لحظه همه چیز را فراموش کرد. این واقعیت که حالا میترا یک توهم نیست و واقعا وجود خارجی دارد چنان به وجودش زخم میزد که دلش میخواست بلند بلند گریه کند. از شواهد امر معلوم بود که همگی در سالن نشسته اند . صدای میترا را شنید که گفت من گفتم اون کنسرو مشکل داره ها ، گوش نکردی. و خندید. یلدا مستأصل روی تخت نشست و با خود گفت معلومه که رابطشون خیلی هم نزدیکه. دیشب هم پیش این دختره بوده که اون طوری مسموم شده بود. و سپس با عصبانیت به خود گفت: من چقدر احمقم و اون از حماقت من سوء استفاده میکنه. یلدا از خودش متنفر بود که آن همه خیالپردازی کرده بود. اما بالاخره بعد از دقایقی چند ضربه به در خورد و در باز شد . شهاب بود. یلدا با چهر ه ای منقبض و نگاه جستجو گر به او خیره شد. شهاب گفت چی شده؟ -هیچی... -از آشناها هستند و میخوان تو رو ببینن. میتونی بیای؟ یلدا دستپاچه گفت: آره آره الان میام. -اگه حالت خوب نیست میگم داری استراحت میکنی. -نه نه .حالم خوبه . چند لحظه ی دیگه میام. یلدا دلش میخواست زودتر میترا را ببینه . بعد از رفتن شهاب با عجله برخاست و به آیینه نگاهی انداخت و کمی آرام شد. زیبا شده بود. به خود گفت باید برم و در را باز کرد. کمر باریکش درون شلوار جین و بلوز خوش بافت قهوه ای اش بسیار خودنمایی میکرد. شال قهوه ای زیبایی نیز به سر داشت که سفید ی پوستش را بیشتر به نمایش گذاشته بود. آویز بلند الله از زیر شالش بیرون زده بود و برق آن با برق چشمهای سیاهش خیره کننده و بی نظیر بود. یلدا با وقار خاصی انبوه مژگان بلندش را که به زیبایی آرایششان کرده بود بالا آورد و نگاهی به جمع انداخت. همه نگاهشان با او بود. به نرمی سلام داد. صدایش گوش نواز بود و خود این را میدانست. آقای تیموری بلند قد و فربه بود . با نگاه تیزبینش یلدا را از نظر گذراند و لبخند زد. اما دخترش میترا تمام حواسش را به یلدا جمع کرده بود. او هم مثل پدرش بلند قد و چهار شانه بود اما لاغر . پوست تیره اش را به شدت آرایش کرده بود. چشمهای گرد و تیزی داشت و ابروهای نخ مانندی که گویی به عاریت گرفته شده بود. بینی کوچکش میان صورت بزرگ و استخوانیش کمی اغراق آمیز مینمود. لبهای درشت و جگری رنگش زودتر از بقیه ی اجزاء صورتش خودنمایی میکردند. میترا موهای بلوندش را که تا روی شانه هایش میرسید دورش ریخته بود و روی مبل لمیده بود. با این که هوا سرد بود. اما لباسش اصلا مناسب نبود! تنفر عمیقی در دل یلدا ریشه دوانده بود . اما ظاهرش همچنان آرام و دل انگیز بود و با متانت و وقار روی مبل نشست. کامبیز گفت: خسته نباشید یلدا خانم درس میخوندید؟ یلدا لبخند کمرنگی زد و گفت :بله. آقای تیموری و میترا مثل انسانهای معجزه دیده چشم به یلدا دوخته و ساکت بودند. یلدا دور از تصورشان بود. آنقدر که نمیتوانستند نگاه بهت زده شان را مخفی کنند. عاقبت کامبیز طاقت نیاورد و دوباره مسئول شکست سکوت شد و گفت :خب آقا شهاب معرفی نمیکنید؟ (و نگاه هشدار دهنده به شهاب انداخت) شهاب دستپاچه و کلافه مینمود و عجولانه لبخندی به روی لب نشاند و گفت: بله بله آقای تیموری و دخترشون میترا خانم... ایشون هم یلدا خانم هستند. آقای تیموری یلدا را نگریست و سری تکان داد. یلدا هم لبخند کم رنگی را به او نشان داد و با علامت سر اعلام آشنایی کرد. نگاه میترا جستجو گر و خصمانه روی تمام اجزای صورت یلدا میگشت. تیموری لب را باز کرد و با اکراه گفت: پس یلدا خانم شما هستید. درس میخونید؟ -بله. کلاس چندمی؟(سوالش بوی تحقیر نمیداد. معلوم بود ظاهر یلدا او را به اشتباه انداخته است.) یلدا لبخندی زد و گفت: سال سوم دانشگاه. تیموری چشمان ریزش را گرد کرد و در جایش به زحمت تکانی خورد و گفت:جدا؟! اما اصلا بهتون نمیاد. و رو به دخترش گفت :نه میترا جان؟ میترا نگاه فاخرانه ای به یلدا کرد و بدون کلامی چانه را بالا انداخت. کامبیز خندید و گفت :بله درست میفرمایید. یلدا خانم کمتر از سنشون نشون میدن. شهاب هنوز کلافه بود. گویی به سختی نفس میکشید. صورتش برافروخته بود و به کسی نگاه نمیکرد. اما دلش نمیخواست بحث حول و حوش یلدا بگردد. برای همین به سختی سعی کرد چیزی بگوید تا مسیر صحبت عوض شود و بالاخره لب باز کرد و گفت: آقای تیموری ...(انگار نمیدانست چه بگوید) راستی آقای تیموری سعید اومد نمایشگاه؟ آقای تیموری فکری کرد و گفت :آهان، سعید.. آره اومد اما شهاب جان زیاد به درد اینکار نمیخوره. یعنی دل بکار نمیده. گویا خودش هم دوست نداره.. شهاب گفت :جدی میگین؟ اما خیلی به من اصرار کرد که همچین جایی را براش جور کنم. کامبیز گفت :البته شهاب! چند روزی نیست که داره میره. شاید هنوز عادت نکرده یا کار رو بلد نیست. تیموری گفت :من به داریوش سفارش کردم که راهنماییش کنه. خب به گفته ی آقا کامبیز شاید باید کمی فرصت بهش بدیم. دقایقی راجع به این موضوع صحبت کردند. یلدا از صحبتهای آنها و جوی که برقرار بود به ستوه آمد. در پی فرصتی بود تا هر چه زودتر خود را خلاص کند. به محض این که صحبت آنها به نقطه رسید در حالی که بلند میشد لبخندی زد و گفت :معذرت میخوام من کلاس دارم و ممکنه دیر بشه. از آشنایی با شما خوشوقت شدم. باز نگاه ها به سوی او بود. تیموری گفت :ای بابا یلدا خانم چه زود خسته شدین. -اختیار دارین . راستش کلاس دارم. -ما هم زیاد مزاحمتون نمیشیم. هنوز از زیارتتون سیر نشده ایم. چی میخونین؟ یلدا به ناچار و از روی ادب دوباره سر جایش نشست و واقعا معذب بود .گفت :ادبیات فارسی. تیموری با توجه به روحیه ی کاسب کارانه اش لبها را ورچید و سری تکان داد. یلدا با خود فکر کرد: حتما داره به خودش میگه این چه رشته ایه. پول ساز که نیست. تیموری در حالی که به خوبی پیدا بود قصد پز دادن دارد نگاهی به میترا انداخت و لبخندی زد و گفت :میترا جان معماری خونده. یلدا نگاهش را به میترا سپرد. میترا پوزخندی زد و گفت: شهاب خونه رو خیلی تمیز کردی. کس دیگه ای رو به جای پروانه خانم استخدام کردی. ؟(حرفش بوی تحقیر میداد. منظورش به یلدا بود) تیموری دنباله حرف دخترش را گرفت و گفت :آره شهاب . یه خونه تکونی حسابی کرده ای . چه خبره؟ شهاب لبخندی زد و سکوت کرد. کامبیز به دادش رسید و گفت :به لطف قدم مبارک یلدا خانم خونه ی شهاب بهشت شده. تیموری و میترا نگاه معنی داری به کامبیز انداختند. میترا از جا برخاست و گفت: شهاب بیا کارت دارم و به اتاق شهاب رفت. یلدا هم عذر خواست و آنها را ترک کرد. در تمام مدت که لباس میپوشید و آماده ی رفتن میشد چیزی گلویش را میفشردکه ناچار از پنهان کردنش بود. نمیخواست آنها به رازش پی ببرند. نیاز داشت جایی خلوت کند. به رفتن شهاب میترا در اتاق شهاب فکر میکرد. تمام تنش آتش شده بود و میسوخت. با این که نمیخواست به دانشگاه برود ولی مجبور بود وانمود کند کلاس دارد. یلدا با خود گفت حتما میتونم برای ساعت آخر کلاس نرگس و فرناز را پیدا کنم. آماده شد و از اتاقش بیرون زد. میترا خنده کنان از اتاق شهاب بیرون آمد و بدون کلامی از کنار یلدا رد شد و دوباره خودش را روی مبل رها کرد. آقای تیموری با دیدن یلدا گفت :شما تشریف میبرید؟ -با اجازه تون بله. کامبیز هم از جایش برخاست و گفت :یلدا خانم صبر کنید من هم دارم میرم. شما را تا یه مسیری میرسونم. شهاب جلو آمد و گفت :اگه دیرت شده با کامبیز برو. یلدا نگاهش کرد و در دل گفت :چقدر لطف میکنی که من رو به دست دوستت میسپاری. تیموری بی مقدمه گفت :راستی شهاب . این مسافرت چی شد؟ بابا این دختر خسته شده . دیگه طاقت این شلوغی رو نداره.دست هم رو بگیرین و چند روز برین شمال. بعد با خنده گفت: شما دو تا که اول و آخر مال هم دیگه اید پس زودتر خودتون رو از شلوغی و دود و دم نجات بدید دیگه. تمام هدفش یلدا بود . میخواست میخ دخترش را حسابی بکوبد. میخواست به یلدا بگوید که شهاب صاحب دارد. یلدا نمیفهمید چگونه کفش هایش را به پا کرد و پایین پله ها رسید. گویی یک لحظه، زمان و مکان بی معنی شده بود و مغزش کار نمیکرد. حالت تهوع داشت . بیخوابی و هیجانات شب گذشته کم بود حالا با دیدن و شنیدن واقعیت ها دیگر توان نفس کشیدن نداشت. کامبیز در اتومبیل را باز کرد و کنار گوش یلدا زمزمه کرد: سوار شین. یلدا سوار شد . با این که دلش میخواست تنها باشد و کمی قدم بزند اما حوصله تعارفات را نداشت. کامبیز گفت :خب یلدا خانم دیگه چطورید؟ یلدا از لحن مهربان و شوخ او خوشش میامد. برای همین لبخندی زد و گفت :خوبم. -حالا واقعا کلاس دارین؟ -داشتم . الان دیگه تموم شده . راستش میخواستم یه ساعت آخر برسم تا فرناز اینا رو ببینم. -باشه پس میریم دانشگاه. -نه مزاحم شما نمیشم. تا سر همین خیابون برسونید . ممنون میشم. کامبیز لبخندی زد و گفت ق:بلا هم گفته ام با من تعارف نکنید. یلدا که مقاومت را بی فایده میدید، عقب نشینی کرد و حرفی نزد و فقط نگاه قدر شناسانه ای به کامبیز انداخت. کامبیز پسر خوش تیپ و خوش چهره ای بود که توجه هر دختری را به خود جلب میکرد. یلدا با خودش گفت کاش این میتراهه مال این بود. کامبیز عینک آفتابی اش را به چشم زد و گفت: خب یلدا خانم خوش میگذره دیگه به خونه شهاب عادت کرده اید یا هنوز دلتون تنگ میشه؟ -نه دیگه عادت کردم. -از چیزی ناراحتین؟ -نه. یلدا دلش میخواست کامبیز زودتر سر اصل مطلب برود . دوست داشت بیشتر راجع به میترا بداند. ولی نمیخواست کامبیز از احساساتش چیزی بفهمد. کامبیز گفت :دوست دارین موسیقی گوش کنین؟ -بله مرسی. کامبیز ضبط را روشن کرد . بعد از کمی سکوت و گوش دادن به موسیقی کامبیز باز هم سکوت را شکست و گفت :شهاب راجع به میترا و پدرش با شما صحبتی نکرده؟ یلدا که منتظر همین جمله بود گفت: نه چطور؟ -هیچی. -شما چیزی میخواین بگین؟ -اگه شما دوست داشته باشین که بشنوین . (و نگاه معنی داری به یلدا دوخت)در نگاه کامبیز چیزی بود که یلدا را میترساند. گویی کامبیز از دل او با خبر است. یلدا ساکت ماند و چیزی نگفت. کامبیز ادامه داد :والله یلدا خانم. این میترا یکی از هم دوره ای های ما توی دانشگاه بود. از اون بچه مایه دارهاست . یک برادر داره که توی امریکازندگی میکنه. پدرش رو هم که دیدید. آقای تیموری چند تا نمایشگاه اتومبیل داره و وضعش خیلی توپه. اواخر دانشگاه چند تا مهمونی دادند و من و شهاب رو هم دعوت کردن. از همون اول هم گیر تیموری به شهاب بود. و وقتی ما میخواستیم شرکت بزنیم تیموری هم پیشنهاد داد تا سهمی از شرکت را به نام میترا بخره. اون موقع شهاب موقعیت مالی مناسبی نداشت . برای همین پیشنهاد آقای تیموری رو قبول کرد. یلدا گفت :حاج رضا که وضعش خوبه . چرا از ایشون نخواست کمکی بکنه؟ -راستش شهاب میونه خوبی با حاج رضا نداره. فکر میکردم میدونید. برای همین نمیخواست به ایشون رو بندازه. میگفت اگه برای شرکت زدن هم از حاج رضاکمک بخوام باید تا آخر عمرم بنده ی حلقه به گوشش بشم. برای همین پیشنهاد تیموری رو قبول کرد و از همون اول پای پدر و دختر به شرکت ما باز شد. میترا هم عزیز کرده ی باباشه.مادرش خیلی وقت پیش جدا شده و ازدواج کرده . راستش به نظر من زیادی لوس و پر ادعاست . از خودش هیچی نداره و به ضرب و زور باباش و معلم های خصوصی و پول های بی زبون بالاخره بعد از پنج سال لیسانس گرفت و تا فهمید شهاب توی فکر رفتن به خارج از کشوره دیگه ولش نکرد.آخه یکی از آرزوهای این دختره هم اینه که از ایران بره. اما گویا باباش مخالفه و میگه اگه میترا بره من دیگه اینجا کسی رو ندارم.براش شرط گذاشته با کسی که خودش انتخاب کنه باید ازدواج کنه تا موقعیت سفر رو براش جور کنه. میترا هم حتما حس کرده که انتخاب پدرش کیه. تیموری شهاب را خیلی قبول داره و خوب خوب معلومه آرزوش اینه که شهاب دامادش بشه. برای همین میترا سهم خودش را از شرکت به نام شهاب کرد. شهاب هم با پول میترا و تیموری بنای شرکت را گذاشت و بعد هم با زرنگی و پشت کار خودش موقعیت خوبی به دست آورد. اما خودش رو مدیون تیموری و میترا میدونه. من مطمئنم از میترا خوشش نمیاد . خودم بارها ازش پرسیدم که عاشق میترایی؟در جوابم گفته که اعتقادی به عشق ندارد و خلاصه این که در برابر حرفهای تیموری و آویزون شدن های میترا هم تا حالا سکوت کرده. تیموری که گاهی اوقات پیش این و اون شهاب را دامادش معرفی میکنه. خلاصه که شهاب بد جوری گیر کرده. البته هنوز صداش در نیومده اما نامرد نیست و دلش نمیخواد حالا که کارش رو به راه شده به میترا و پدرش پشت کنه. میترا و شهاب هم به نظر من از هیچ لحاظ به هم شبیه نیستند . شهاب با اون خوشبخت نمیشه. شهاب پسر با اعتقاد و پاکیه. برای من مثل روز روشنه که میترا اگه ازدواج کنه و پاش رو از ایران بیرون بزاره یک لحظه هم برای شهاب نمیمونه. همین حالا هم هر روز با یکی این ور و اون ور میره. شهاب هم با همه ی این چیزها مخالفه . اون خیلی خوب و پاکه. لیاقتش هم یک دختر خوب و پاک و با معرفت مثل شماست." برقی در نگاه یلدا درخشید. دلش پر از شور شده بود . از طرفی ترس از دست دادن شهاب و از طرفی دیگر اشتیاق برای مجادله و مبارزه در به دست آوردنش دلش را لبریز از هیجان و اضطراب کرده بود. از این که کامبیز همه چیز را راجع به آنها بازگو کرده بود خوشحال و متعجب بود. حالا از اون بیشتر خوشش میامد. به نظرش کامبیز دوست واقعی شهاب بود. کامبیز ادامه داد: حالا چند وقتی که تیموری پیله کرده شهاب و میترا را بفرسته مسافرت! یلدا به یاد حرفهای آخری تیموری افتاد و پرسید مسافرت برای چی؟ کامبیز نگاه معنی داری به یلدا کرد و گفت: خب دیگه . میخواد اون دو تا تنها باشند تا شاید شهاب انگیزه ی بیشتری برای توجه به او داشته باشه. لابد منظور تیموری اینه که ... (خنده ی خاصی کرد) و ادامه داد اینه که دخترش رو دو دستی تقدیم آقا شهاب میکنه. یلدا که منظور او را به خوبی درک میکرد چهر ه اش به سفیدی گرایید و سرما طوری وجودش را در بر گرفت که لرزش خفیفی در اندامش حس میکرد. گویی سرما نگاهش را هم سرد و یخ زده کرد. به کامبیز خیره شد و گفت خب حالا چرا شما اینها رو برای من میگین؟ -یلدا خانم شما نباید بذارید شهاب با میترا بره. -چرا؟ -ببینید یلدا خانم. اگر شهاب به این مسافرت بره شاید همه چیز عوض بشه. یعنی دیگه مجبور بشه با میترا ازدواج کنه. یلدا سعی کرد به کامبیز نشان دهد که نسبت به شهاب و تصمیم گیری هایش کاملا بی تفاوت است. برای همین گفت من چرا باید مانع ازدواج آنها بشم. وقتی خودشون این رو میخوان. کامبیز با تعجب نگاهی به او کرد و گفت :واقعا برای شما فرقی نمیکنه؟ یلدا رو به رویش را نگاه کرد و گفت: شما فکر میکنید باید برای من فرقی بکنه؟ کامبیز چانه را با ناباوری بالا انداخت و سری تکان داد و گفت والله چی بگم؟ -مثل این که شما یادتون رفته من و شهاب با چه شرایطی کنار هم هستیم. کامبیز که گویی واقعا از رفتار یلدا و صحبت هایش به دوگانگی رسیده بود با حالتی مستاصل گفت ولی من فکر میکردم...یعنی...شما فقط طبق همون قرار و مدارها دارین با شهاب زندگی میکنین؟ -بله . این زندگی که شما ازش صحبت میکنین فقط شش ماه است که نزدیک به سه ماهش رفته. کامبیز پوزخندی زد و گفت شما هم مثل شهاب مغرورید. این به ضرر هر دوتون تموم میشه. کامبیز خیلی رک و صریح همه چیز را گفته بود و یلدا هراسان از آینده به صحبت های او می اندیشید.